Allereerst dank aan het bestuur en onze dojo leraar André, voor het gunnen van deze leuke kans om Nederland te mogen representeren op een Europees Kyudo evenement.
Op het NK 2018 waren wij tweede plaats geworden, met Rik als Nederlands kampioen. We waren ons zeker bewust van het feit dat wij vooralsnog "maar" mudan waren met slechts enkele jaren kyudo ervaring, en in eerste instantie dachten we dat Nederland een ervaren team zou afvaardigen. We waren dan ook blij verrast dat we alsnog mochten gaan, alhoewel we geen idee hadden hoe het allemaal zou verlopen. Hieronder verslag van dag 1 en 2 door Queeny, dag 3 door Rik.
Dag 1
We stonden al vroeg op om naar Schiphol te vertrekken waar we het vliegtuig zouden nemen naar Malpensa, Milaan.
Alhoewel het altijd leuk is om de blikken van andere mensen te zien wanneer je een pakket van meer dan 2,20 m lang door het station en het vliegveld probeert te manoevreren, handig is anders. We waren al vroeg aanwezig bij de balie, en de check-in verliep ook op rolletjes waardoor we wat extra wachttijd hadden en ook nog konden zien hoe ze onze bogen inlaadden. Gelukkig waren ze erg netjes met onze odd-size bagage.
In Malpensa aangekomen hadden we toch wat vertraging opgelopen, onder andere door een defecte generator waardoor de brug niet aangesloten kon worden ofzo.
Eenmaal uitgestapt hadden we al vrij snel onze bagage opgepikt van de odd-size luggage belt en konden we de shuttle bus instappen die ons naar de metro kon brengen in de stad. We moesten uiteindelijk naar halte Molino Dorino waar de shuttle service van het hotel ons zou komen ophalen.
Bij de gate van de metro werden we nog even tegen gehouden. "Too big". Oh jee. We moesten de meneer overtuigen dat het maar een paar haltes was. Uiteindelijk mochten we doorgaan op de voorwaarde dat we voorzichtig waren en voorin de metro zouden instappen om zo min mogelijk mensen te hinderen. Op het station belde ik nog eens met het hotel. "Please look around, madam.", "For what exactly?", "A grey van." Oké... Na nog meer nieuwschierige blikken van mensen bij de bushaltes, ging Wieke op verkenning uit en spotte ze het grijze busje aan de andere kant van het station.
Zo rond drie uur waren we dan eindelijk ingecheckt en wel in onze hotel kamer waar we gelijk even middagdutje deden. Rond 6 uur konden we ons inschrijven als team waarbij we een tasje kregen met naamkaartjes, programmaboekje, event t-shirt en pen. We gingen snel nog wat spulletjes kopen in supermarkt in de buurt, en daarna was het wachten tot het diner dat om 8 uur begon. Het diner was een lopend buffet, dus niet heel speciaal, maar we waren wel al nieuwschierig naar de andere deelnemers en probeerden zo nu en dan op hun naamkaartjes te gluren.
Om 10 uur lagen we alweer braaf in bed. De airco kwam niet verder dan 22 graden dus het was een warme (en voor mij onrustige) nacht.
Dag 2
We stonden om half 7 naast ons bed om naar beneden te gaan voor een vlug ontbijt. De dag ervoor was ons verteld dat er een shuttle service vanaf 8 uur zou vertrekken naar de dojo. Na het ontbijt gingen we snel omkleden, spullen pakken en beneden bij de ingang wachten op de volgende rit naar de gymzaal.
Daar aangekomen voelden we ons een beetje verdwaald. Er was niks aangegeven en er werd niet echt verteld waar we heen moesten. De hikae bevond zich achter het gordijn langs de zaal dus we besloten daar even een kijkje te nemen. We konden nog plekje op de bank achterin bemachtigen voor onze spullen en spanden alvast onze bogen op.
Voor de zekerheid informeerde ik nog even bij de staff met de laptop en beamer. Hij bevestigde ons team, de namen en de volgorde en we konden wachten tot de volgorde van de teams bepaald werden aan de hand van de welbekende kyudo loting. We hebben bij het invullen van de inschrijfformulieren er totaal niet bij stil gestaan dat dat al de schietvolgorde van onze team bepaalde. Bij de loting leverde ik een pijl in met de hoop dat we niet als eersten hoefden te gaan, maar we hadden ook niet gedacht dat we als een-na-laatste getrokken zouden worden. Met in totaal 22 teams en een aantal individuele schutters, betekende dat dat we elke ronde lang mochten wachten tot wij aan de beurt waren.
Er werd eerst geopend met een toespraak. Gevolgd door een yawatashi openingssharei met Ray Dolphin sensei, Kyoshi 6e dan als ite.
Daarna begon de team competitie. Er zouden vier rondes van vier pijlen, futate, geschoten worden per team. Er waren drie tachi per groep en wij waren na de 6e groep pas aan de beurt, dus we namen de tijd om de andere teams te bekijken. We zagen veel verschillen in taihai tussen de verschillende teams. In het programma boekje was nog een korte toelichting gegeven over de kyogi maai, maar het viel op dat ieder team daar op een andere manier mee omging.
Eindelijk was het dan onze beurt. De zenuwen schoten er toch wel in. We zagen met de voorgaande teams al snel dat we het opnamen tegen veteranen dus we namen ons voor om in ieder geval als team mooi te schieten en onze gebruikelijke vorm zoveel mogelijk te behouden.
Voor een eerste ronde ging het denk ik niet slecht; Wieke en ik beiden een treffer, Rik had er twee.
Er werd nog een halve ronde doorgeschoten voordat we alweer lunch pauze hadden.
Na de pauze werd de wedstrijd vervolgd. Voor de eerste twee rondes, kwam de volgende groep pas binnen wanneer de voorgaande groep volledig klaar was met schieten. Na de eerste twee rondes besloten ze de boel iets te versnellen en de groepen toch binnen te laten lopen op het derde schot van de derde schutter van de voorgaande teams. Op de foto's zie je dat de honza en de shai met witte tape aangegeven zijn. De afstand was klein dus dat vergde soms wat extra manoevres wanneer je de dojo uit wilde lopen terwijl de volgende tachi al binnen kwam lopen of er al zat.
Bij de tweede ronde brak mijn pees bij de eerste pijl. De nachtmerrie van elke kyudoka op zulke events. Beide helften van mijn pees vlogen ver de yamichi op dus daar hoefde ik gelukkig niets meer aan te doen. Ik ging rustig zitten en probeerde kalm te blijven. Voor het binnenlopen legt iedereen zijn peesrol, tsurumaki op de tafels bij de staff die achter elke tachi stonden. In mijn ooghoek zag ik dat ze heel snel iemand moesten vinden die mijn boog weer kon opspannen. Mijn boog werd opgehaald, en naar mijn idee best snel opgespannen en weer teruggegeven. Rik was net klaar met schieten. Helaas was ik toch een beetje van mijn stuk gebracht. Je maakt er wel eens grapjes over dat het je overkomt, maar ik ben wel weer een kyudo ervaring rijker.
Ondertussen werd de zaal steeds warmer en was de vermoeidheid ook bij andere schutters te merken die hier en daar toch eventjes gingen liggen in de hikae en bovenaan de tribune.
Na onze laatste ronde probeerden we de eindstand te bekijken. Voor zover wij het konden zien waren wij 15e plaats, met 13 treffers in totaal. Met de meeste treffers door Wieke en Rik. De resultaten moeten nog officieel bekendgemaakt worden op de website. We hadden het doel om niet op de laatste plaats te eindigen, meer treffers te hebben dan het vorige NL team, en meer treffers dan Luxemburg te hebben (niks persoonlijks! Hun team had het vorige EK net iets meer treffers dus we zagen dat als een leuke doelstelling.)
Bij de afsluiting vertelde Tryggvi Sigurdsson sensei dat een wedstrijd je vorm niet zou moeten veranderen. Hij merkte op dat de taihai niet altijd consistent was, en dat sommige mensen zelfs vergaten een degelijke yudaoshi uit te voeren en daarvoor vaak geen zanshin toonden terwijl die wel deel zijn van de acht basis onderdelen, de hassetsu van het schieten. Er werd dan ook geen stijlprijs uitgegeven. De winnende teams werden bekend gemaakt. Beide Franse teams op plaats 1 en 2, en Oostenrijk op de 3e plaats.
Het was alweer half zes, een lange dag geweest. Moe maar tevreden, pakten we onze spullen weer in, en konden we met de shuttle service (die niet kwam, dus uiteindelijk met de benenwagen) weer terugkeren naar het hotel. Waar een douche, deze keer een uitgebreider diner, en een opera voorstelling ons nog te wachten stond voor de avond.
Dag 3
Nadat iedereen geschoten had werd bekend gemaakt dat er een shootout nodig was tussen Denemarken en Frankrijk voor 1e en 2e plaats. Beide schutters zagen we vrijwel alles raken, op misschien één na. Tryggvi Sigurdson sensei had nog even benadrukt dat het stil moest zijn in de zaal, dus ook niet aanmoedigen totdat het helemaal voorbij was "Just like in Japan".
De sensei spraken de schutters nog een keer toe, overhandigden de bekers en certificaten, en maakten alsnog bekend wie de winnaar was van de stijlprijs. Toen was het echt voorbij. We hadden toen nog een lunch tegenover de sporthal en hebben daarna gedag gezegt tegen de sensei en de mensen die we hebben leren kennen.